mp3

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Ποτέ δεν είναι αργά




Από την δεύτερη συμμετοχή μου στο παιχνίδι ''παίζοντας με τις λέξεις'', το οποίο φιλοξενείται στο blog της καλής μας Φλώρας, δεν κέρδισα κάποια από τις μεγααααάλες θέσεις, αλλά σαν ταπεινό κορίτσι που είμαι, εμένα δεν με ένοιαζαν ποτέ τα μεγάλα, ζω για την χαρά της συμμετοχής, ίσως για αυτό και πολλές φορές έχω και την τύχη ανέλπιστα να κερδίζω! Έτσι κι αλλιώς θεωρώ ήδη τον εαυτό μου πολύ τυχερό από την στιγμή που κατάφερα να πάρω τον μεγαλύτερο βαθμό κάποιου κι έστω από ένα άτομο, μέσα στις τόσες αξιόλογες συμμετοχές.
Αφού λοιπόν τα βραβεία δόθηκαν κι αφού τα αποκαλυπτήρια έγιναν, ήρθε η στιγμή το κειμενάκι από την συμμετοχή μου να γυρίσει σπίτι του και να βρω την ευκαιρία να του προσθέσω κι εικόνα, μιάς και μου αρέσει πολύ να εκφράζομαι και μέσα από αυτές, ελπίζω να σας άρεσε κι ευχαριστώ πολύ την γλυκιά Κική που δίχως πολλά, πολλά κατάφερε στα αλήθεια να με συγκινήσει (ξέρει εκείνη). Οι λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν στην συγγραφή του κειμένου είναι αυτές με το κόκκινο χρώμα.




 
 Βραβείο συμμετοχής στο 2ο παιχνίδι (2ου κύκλου)
"ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ"





- Ποτέ δεν είναι αργά - 



Σου είχα πει πως θα φύγω, έμεινες να με κοιτάς σαστισμένος, δεν το πίστευες πως θα φύγω.
Δεν με είχε ποτέ η καρδιά σου για τόσο δυνατή.
Έβαλα λοιπόν την δική μου καρδιά σε ένα καράβι κι αυτό σάλπαρε για εκει που δεν θα μπορείς πια να με βλέπεις, για κάπου ήσυχα, όπου τα όνειρα μου ίσως και να πραγματοποιηθούν, για εκει όπου η ελπίδα ζει ακόμα και δεν υπάρχουν μάτια τόσο σκληρά όσο τα δικά σου για να την κάνουν κομμάτια σε μία στιγμή.
Έβαλα τις σκέψεις μου σε τάξη κι ήταν τότε εκείνη ακριβώς η στιγμή όπου απογοητευμένη συνειδητοποίησα πως τίποτα από αυτά για τα οποία προσπάθησα, δεν έχει πια αξία κι ό,τι κάποτε μπορεί να είχε, τελικά κι αυτό χάθηκε.
Έφυγα για εκει όπου οι λέξεις μου έχουν δύναμη.
Φορούσα το άσπρο μου φουστάνι και το θυμάμαι ακόμα να ανεμίζει στον αέρα σαν το σώμα μου να σε τινάζει με μανία από πάνω του παλεύοντας για να σε σβήσει.
Έφυγα τσακισμένη από τα όνειρα που δεν κατάφερα να τα κάνω αληθινά.
Θέλει τόλμη να ανοίξεις το κλουβί και να δραπετεύσεις, σχεδόν ίδια με την τόλμη που δεν είχες για να τρέξεις από πίσω μου, ίσα με την δύναμη που δεν διέθετες για να με κρατήσεις.
Θέλει τόλμη να ξαναρχίσεις μιά ζωή, σχεδόν ίδιας έντασης με το πάθος που είχα όταν σε κοιτούσα στα μάτια και σε φώναζα ζωή μου..
Όμως,
ζωή μου άργησες, θέλω πίσω την δική μου!




Freedom










7 σχόλια:

  1. Πολύ δυναμικό κείμενο και ταυτόχρονα ευαίσθητο αλλά και διδακτικό.
    Μπράβο για ακόμα μια φορά κι ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου.
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Φλώρα και σ'ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια, αλλά και την φιλοξενία του κειμενου μου!! :)
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  2. ηταν ενα υπεροχο κειμενο! εχει χαραχθει για τα τα καλα στη καρδια μου! τα συγχαρητηρια μου για αλλη μια φορα! με μαγεψες!!!

    φιλακια πολλα! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πολύ Κική, για'σένα είπαμε, είμαι διπλά χαρούμενη που συγκίνησα κάποια που έτσι κι αλλιώς επισκέπτεται συχνά το blog μου, πράγμα που δείχνει ότι στα αλήθεια σου αρέσει! :)

      Φιλιά!! :)))

      Διαγραφή
  3. Είχε πολύ δυνατό κλείσιμο! Το είχα προσέξει για αυτό το λόγο!
    Με λίγες περικοπές ξέρεις πόσο θαυμάσια θα στεκόταν σαν ποίημα;
    Ήταν ποιητικά τα λόγια του -όχι ιστορία!
    Άρα καιρός να δοκιμαστείς στην ποίηση Ελευθερία μου!
    Τι λες;
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε γνωστή η ''πατέντα μου''.. Για το τέλος αφήνω πάντα το καλύτερο ;) Χαχαχα! Σ'ευχαριστώ καρδιά μου. Μου αρέσει η ποιήση και βασικά για ποιήμα το πήγαινα, (αλλά δεν μου βγήκε, οπότε ίσως και να μην το έχω) και το άφησα ότι βγήκε..
      Φιλάκια μάτια μου!

      Διαγραφή
  4. Ω χαίρομαι που σου άρεσε και σ'ευχαριστώ πολύ!! :)

    Φιλιά κι από'μένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή