mp3

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Έτσι απλά




Χθες το βράδυ ένας ύπουλος άνεμος μου έφερε από κοντά το αρωμά σου, ένας άνεμος από αυτούς που ανασύρουν αρώματα από περασμένες εποχές και μνήμες που κανονικά δεν θα έπρεπε να  μας απασχολούν και τόσο, από δειλούς ανθρώπους.
Χθες το βράδυ σχεδόν μεθυσμένη είδα κάποιον που αν δεν είχα πιει τόσο, θα μπορούσα μέχρι και να ορκιστώ ότι είχε σχεδόν τα ίδια μαλλιά με εσένα, δεν ήξερα πως να νιώσω κι ένιωσα όπως πάντα, όταν κάτι είχε να κάνει με εσένα, σχεδόν μπερδεμένη.
Σε έφερα στιγμιαία στο νου, θυμήθηκα πάλι τα βράδια που έλιωνα από επιθυμία κάτω από το βάρος του κορμιού σου, σχεδόν ανήμπορη και πάντα τυφλά παραδομένη σε'σένα με όλες τις αισθήσεις μου, θυμήθηκα κι εκείνα που το βάρος της ψυχής μου με έκανε να βρίσκομαι στο πλάϊ σου και να νιώθω σχεδόν σαν να μην μπορώ να αναπνεύσω.
Σχεδόν, σχεδόν και πάντα στο περίπου.
Ύστερα ασυναίσθητα έκλεισα τα μάτια μου και με την σκέψη μου πήγα λίγο παραπέρα, θυμήθηκα τα βράδια που μου γάμησες το είναι, περιμένοντας με τις ώρες ένα απλό μηνυμά σου, θυμήθηκα τις μακρόσυρτες και βασανιστικές σιωπές σου σαν μόνη απάντηση στις επιμονές ερωτήσεις μου, θυμήθηκα την αδιαφορία σου απέναντι στα θέλω μου κι ένιωσα τον θυμό μου με λίγη δόση από παράπονο, να ξεχειλίζει και να μου κοκκινίζει τα μάγουλα,
''Τι έχεις;'' με ρώτησε..
''Το κρασί !'' του είπα, το κρασί.
Μετά βίας συγκράτησα ένα δάκρυ που από ώρα τώρα έψαχνε να βρει τρόπο να ελευθερωθεί, να ξεχυθεί για να μου δροσίσει το πρόσωπο.
Ξέρεις, μωρό μου, ο έρωτας έχει μεγαλύτερη αξία όταν είναι αμφίδρομος κι ο πόνος το ίδιο, καταλήγω πια εγώ.
Δεν μετανιώνω καθόλου που ένα βράδυ σαν το χθεσινό, έφυγα, χωρίς λόγια και χωρίς πολλά, πολλά, έτσι κι αλλιώς ήξερες.. Κυριακή ήταν, θυμάσαι;
Μόνο που με θλίψη μου τελικά διαπιστώνω ότι προτού καλά, καλά να προλάβω να το καταλάβω ο χειμώνας σχεδόν αιφνιαδιστικά μπήκε και πάλι κι έτσι ίσως θα πρέπει πλέον κι εγώ να αρχίσω να ντύνομαι καλύτερα έτσι ώστε να μπορώ να προστατεύομαι από τους ύπουλους ανέμους κι ύστερα πάλι κι έχοντας τελείως ανάμεικτα συναισθήματα, έρχονται στιγμές που σκέφτομαι πως κάποιες φορές οι αλλαγές στην ζωή μας είναι αναποφεύκτες, ή κι απαραίτητες κι αυτό γιατί αν δεν άλλαζε τίποτα, η ζωή θα έτεινε να μοιάζει με φωνόγραφο που παίζει το ίδιο τραγούδι σ’ ένα γρατσουνισμένο δίσκο 78 στροφών μέχρι που η μελωδία που σου δημιουργούσε κάποτε έκσταση, να μετατραπεί σε ένα τρομακτικό φάλτσο, τόσο τρομακτικό ακριβώς σαν τις σιωπές σου. 

Όχι περίπου, ούτε σχεδόν, μα ακριβώς σαν τις σιωπές σου.






Freedom





















2 σχόλια:

  1. καλημερα και καλη εβδομαδα φιλη! συναρπαστικο το κειμενο σου! το βαθμολογησα κιολας!! :)

    φιλακιααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα και καλή εβδομάδα! Χαίρομαι που σου άρεσε! :)
      Πολλά φιλιά!!

      Διαγραφή