mp3

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Πληγή




Όταν ήμουν πιο μικρή όπως όλα τα παιδάκια, όταν έπαιζα με τα άλλα, χτυπούσα τα γονατά μου, μου σκιζόντουσαν τα καλτσόν, γύρναγα με τα ρούχα μου σε άθλια κατάσταση.. Η μάνα μου γκρίνιαζε, φαντάζομαι όπως κι οι περισσότερες μανάδες που έχουν παιδιά σε αυτήν την ηλικία, πως κάθε βδομάδα ήθελα και καινούργια, πως θα μου μείνουν σημάδια. Ο καιρός πέρασε, δεν παραπονέθηκα ποτέ ότι πονούσα, γενικά ήμουν σκληρό κορίτσι, για να παραπονεθώ για κάτι θα έπρεπε στα αλήθεια να υποφέρω, πράγμα καλό το οποίο μου έμεινε κιόλας κι έτσι δεν απασχολώ και πολύ τους άλλους με τους δικούς μου πόνους, ούτε ανησυχώ εκείνους που μ'αγαπάνε. Σημάδια από πληγές δεν έμειναν. Ύστερα, μεγαλώνοντας και λόγω απροσεξίας, στραβωμάρας ή κι άλλα που προκάλεσα κι εγώ η ίδια στον εαυτό μου, πολλές φορές είχα διάφορα μικροατυχήματα, στο γόνατα, στο σαγόνι όπου χρειάστηκε να κάνω και ράμματα. Μερικά έφυγαν, άλλα με τον καιρό έμειναν, αλλά απλά και μόνο σαν σκιά να μου θυμίζουν πόσο απρόσεκτη υπήρξα κάποτε και πόσο άδικη με τον εαυτό μου. Μεγάλωσα πολύ για να καταλάβω ότι οι πληγές οι οποίες δεν γιατρεύονται ποτέ είναι αυτές της ψυχής. Παρόλ'αυτα βγαίνω με τις πληγές μου ανοιχτές, δεν ελπίζω, δεν φοβάμαι, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις, μπορεί να μην κλείσουν ποτέ, αλλά θα πρέπει να μάθω πια να ζω μαζί με αυτές. Εσύ τι κάνεις για τις δικές σου;



Freedom






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου