mp3

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Χρόνος, η μυστηριώδης διάσταση.




Απόψε το βράδυ πήρα ένα τσιγάρο, απο'κεινα που έχω καιρό κομμένα, απο'κεινα που πειράζουν την υγεία μου και κάνουν κακό στα πνευμόνια μου ενώ κατηγορούνται και για την δημιουργία καρκίνου και βγήκα με την ομπρέλα μου να περπατήσω, μόνο εγώ και το κομμένο μου τσιγάρο αυτό που σου δημουργεί τον καρκίνο, αλήθεια υπάρχει πλέον καμιά συναναστροφή η οποία έτσι κι αλλιώς δεν σου προκαλεί κάποια στιγμή ένα κάποιο, οποιοδήποτε κακό;
Ο καπνός του τσιγάρου ξεκαθάριζε καλύτερα τις σκέψεις μου κι όσο απομακρυνόμουν από το σημείο το οποίο μαλώσαμε άρχισα σιγά, σιγά να νιώθω πως αναπνέω καλύτερα.
Έξω από το σπίτι ο αέρας είναι πιο καθαρός. Αμόλυντος μιάς και οι τοίχοι κράτησαν μακριά του τα λόγια που ανταλλάξαμε στιγμές πριν. Πως μπορείς μέσα σε μιά στιγμή να πληγώνεις ένα άνθρωπο με τόσο σκληρά λόγια; Πως σου μίλησα έτσι εγώ; Πως ανταπέδωσες έτσι κι εσύ.. Πως γίναμε έτσι; Κουλουβάχατα!

Οι σκηνές περάσανε από το μυαλό μου με εφιαλτική ταχύτητα κι ο καπνός που έφτασε από την τελευταία δυνατή ρουφηξιά του  τσιγάρου μου στον λαιμό μου άρχισε τελικά να με πνίγει. Κάποτε σε είχα ερωτευτεί θυμάσαι; Κάποτε σου είπα πως αυτός ο έρωτας δεν πρέπει ποτέ να κλειστεί μέσα σε τέσσερις τοίχους κι εσύ επέμενες πως δεν μπορείς να ζήσεις μακριά μου, ύστερα ήρθες μου ζήτησες να παντρευτούμε κι όλα με τον καιρό γινόντουσαν όλο και χειρότερα γιατί πάντα φοβόμουν τους τέσσερις τοίχους γιατί πάντα πρόεβλεπα αυτήν την στιγμή, 'εμεις θα είμαστε αλλιώς' μου είπες θυμάμαι και τότε με το χέρι σου καθησυχαστικά 'σιδέρωσες' την ατίθαση τούφα των μαλλιών μου, πάντα πέταγε η τουφίτσα μου και πάντα μου την ίσιωνες και χαμογελούσα, χαμογέλασα και τώρα που το ξανασκέφτηκα, χαμογέλασα κι όταν έστριψα στην γωνία για να έρθω να σε βρω αφού πέταξα τον καρκίνο από το στόμα μου και τον 'σιδέρωσα' καλά με το παπούτσι μου.

Δεν μπορεί εμείς να γίναμε έτσι, δεν το δέχομαι να είμαστε έτσι, εμεις αγαπιόμαστε είπα από μέσα μου καθώς ανέβαινα τα σκαλιά, ξεκλείδωσα κι έσπρωξα την πόρτα με λαχτάρα, δεν σε αντίκρυσα, σε έψαξα σε κάθε δωμάτιο άναψα όλα τα φώτα, εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, σε περίμενα όλο το βράδυ, το φως από το κερί στο γυάλινο τραπεζάκι του καθιστικού μας μπροστά μου έπαιζε θέατρο σκιών στον τοίχο μας κι επικίνδυνα παιχνίδια αναμνήσεων με το μυαλό μου, θυμήθηκα ξανά την πρώτη φορά που χορέψαμε αγκαλιά, στον γάμο μας, το τραγούδι μας, το πρώτο τραγούδι που μου αφιέρωσες, συγκινήθηκα.. Έκλαψα, με πήρε ο ύπνος στον καναπέ, την επόμενη αδιαμαρτύρητα και σχεδόν μηχανικά πήγα στο γραφείο για δουλειά, πάνε 10 χρόνια κι ακόμα λείπεις, ακόμα πάω για δουλειά, ακόμα βάζω τον καρκίνο μες στο στόμα μου.. Η ατίθαση τουφίτσα μου ίσιωσε, μόνο που εσύ δεν είσαι πια εδώ για να την δεις.
Νικηθήκαμε μωρό μου.









Freedom

3 σχόλια:

  1. Βρε κορίτσι....έλα να γράφεις κι εσύ στο Παιχνίδι με τις λέξεις!
    Πολύ συγκινητικό :))

    Καλημέρα! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστωωωωώ!! Είδα τα κείμενα της κοπέλας και μου ήρθε κι εμένα ένας οίστρος ένα κάτι.. Δεν μπορώ να έρθω θα είναι σαν να κλείνομαι μέσα σε ''4 τοίχους'' δεν τιθασεύομαι εγώ! :p αχαχα θα παρακολουθώ όμως εσάς :)

      Διαγραφή
  2. Χαίρομαι που σου άρεσε, λυπάμαι όμως που σε έκανα να κλάψεις.. Λέω να έρθει αυτός να σε βρει, είμαι της πιο ρομαντικής/παραδοσιακής σχολής εγώ φαίνεται χαχα. Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! :)
    Πολλά φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή