Δεν είσαι εδώ

Βαβούρα, είμαι έξω, ο κόσμος μιλάει, ο κόσμος χορεύει, ο κόσμος διασκεδάζει.
Διασκεδάζει ;
Το βλέμμα μου σκαλώνει σε έναν που σου μοιάζει, δεν είσαι εσύ, σχεδόν τον μίσησα που δεν ήταν εσύ, δεν είσαι ούτε μαζί μου, αμέσως μετά μελαγχολία, η εκφρασή μου ευθύς αλλάζει, η διαθεσή μου το ίδιο, δεν είσαι πουθενά, θυμώνω, δεν μου παίρνεις κουβέντα, γυρίζω κακόκεφη σπίτι, κοιτάζω το τόσο έντονο κραγιόν μου στον καθρέφτη, μοιάζω με θλιμμένο κλόουν.
Ησυχία, είμαι σπίτι, ανοίγω το ραδιόφωνο, ένα τραγούδι σε θυμίζει, ξεσπάω, βάζω τα κλάμματα, τρώω έναν τόνο φαγητό, τίποτα όμως που να θεραπεύει στα αλήθεια την ψυχή μου. 
Δεν είσαι εδώ κι είναι τόσο βαρύ φορτίο που το κουβαλάω σε κάθε μου βήμα, το κλείνω μες στην ψυχή μου κι αυτό κάθε λίγο μου την τρώει.
Δεν είσαι εδώ και πρέπει να πολεμήσω να μην φοβάμαι, ενώ φοβάμαι, δεν μπορώ να σου μιλήσω, έχεις υψώσει παντού τοίχους, κλείνομαι, εσένα θέλω, δεν θέλω κανέναν άλλον. δεν μου αρέσει ούτε καν να με ακουμπάνε, ξανακλαίω, με μαλώνω, σκέφτομαι πως με αδίκησες.
Σκέφτεσαι ποτέ πως με αδίκησες ;
Με σκοτώνει που θα ξημερώσει μιά ακόμα μέρα που θα κοιμηθώ χωρίς να έχω ακούσει την φωνή σου, αλλά τελικά και τι νόημα έχει να σε θέλω μόνο εγώ ;
''Έπρεπε να μου μιλήσεις''
Να σου πω τι ;
Ότι δεν ήμουν εγώ για χάπι ;
Δεν το ήξερες ;
Τι άλλο να σου πω ;
Γιατί δεν με βλέπεις ;
Είμαι αυτή που μοιάζει με θλιμμένο κλόουν και περισσότερο από αυτόν που σχεδόν μίσησα επειδή δεν ήταν εσύ, νομίζω ότι έχω αρχίσει να μισώ πια τον εαυτό μου.

Freedom