mp3

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Ένα παιχνίδι διαφορετικό




Σχεδόν έναν χρόνο πριν, πάνω κάτω τέτοια εποχή, καλοκαίρι ήτανε θυμάμαι, (αν και σε αυτήν την χώρα στην οποία ζούμε δεν μπορείς να είσαι και ποτέ σίγουρος ,μιάς κι όλες σχεδόν οι εποχές καλοκαίρι θυμίζουν..) και κάτω από λίγο περίεργες συνθήκες δυό άνθρωποι, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι γνωρίστηκαν, ο Άρης κι η Νεφέλη.. (Ας τους πούμε έτσι).
Η μοίρα τους έφερε κοντά αρχικά σαν φίλους, άρχισαν να μοιράζονται σκέψεις, στιγμές, συναισθήματα..
Λίγο αργότερα κι αφού πέρασε κάποιο διάστημα ο καθένας άρχισε να λέει τα προσωπικά του στον άλλον κι οι δυό βαθιά ερωτευμένοι κι οι δυό 'κολλημένοι' με δυό πρόσωπα απ'τα οποία δεν υπήρχε η αντίστοιχη ανταπόκριση, η κοπέλα έκανε κυριολεκτικά τα πάντα για να  βοηθήσει το αγόρι να κερδίσει την κοπέλα που τόσο του άρεσε.. Ένιωθε το πόσο πολύ ήθελε αυτό το κορίτσι για το οποίο της μιλούσε συνέχεια και κατά κάποιον τρόπο τον συναισθανόταν, έτσι κι αλλιώς βρισκόντουσαν ακριβώς στην ίδια θέση, πως μπορείς λοιπόν να μην καταλαβαίνεις απόλυτα κάτι το οποίο κι εσύ ο ίδιος βιώνεις;
Το ίδιο όμως κι αυτός, όσα πράγματα θεωρούσε πως μπορεί να την βοηθούσαν της τα έλεγε, την παρηγορούσε κι ήταν πάντοτε κοντά της. Όλο αυτό το παιχνίδι όπως θα μπορούσα πλέον να το ονομάσω, μέρα με την ημέρα τους έφερνε τελικά ακόμα πιο κοντά, το κορίτσι είχε πεισμώσει τόσο που φορές, φορές συνήθιζε να λέει : ''Πως ίσως εγώ μπορεί να μην καταφέρω να έχω το αγόρι που τόσα χρόνια θέλω, αλλά αυτήν θα την κάνουμε να σε θέλει σαν τρελή!'' το έλεγε και το πίστευε και το λαχταρούσε σχεδόν όσο κι ο ίδιος, τόσο πολύ ήθελε να τον βοηθήσει να είναι μαζί με το κορίτσι που επιθυμούσε κι η αλήθεια είναι πως εφεύρισκε συχνά διάφορα τεχνάσματα ζήλιας προκειμένου να καταφέρουν τον στόχο τους και να της κινήσουν το ενδιαφέρον, αλλά μάταια..
Ο ένας έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για τον άλλον κι ήταν αχώριστοι μέχρι που κάποια μέρα και με τον καιρό αυτοί οι δύο άνθρωποι συνειδητοποιήσαν ότι ίσως θα έπρεπε να είναι μαζί κι έτσι έγινε.. Έγιναν ζευγαρι ! Στην αρχή ήταν αρκετά δύσκολα να ξεπεράσει ο καθένας ξεχωριστά το παρελθόν του, να καταφέρει να νικήσει τους δαιμονές του και να δεχτεί ότι η καρδιά του είναι έτοιμη να υποδεχτεί το κάτι καινούργιο κι αμόλυντο, μακριά από λάθη κι εμμονές που μέχρι τότε το σίγουρο είναι πως είχαν περίτρανα αποδείξει πως δεν οδηγούσαν πλέον και πουθενά, βλέπεις συνήθως ότι μένει απωθημένο έχει την τάση να μένει μη ιάσιμο, να το κουβαλάς πάνω σου σαν αόρατη πληγή, πράγμα το οποίο το καθιστούσε και πιο δύσκολο στο να ξεπεραστεί κι από τους δύο.
Ο χρόνος όμως όπως φάνηκε κυλούσε αργά μεν, όμορφα δε και για τον έναν, αλλά και για τον άλλον, ήρθε η μέρα εκείνη που το παρελθόν έμοιαζε πια με μακρινή ανάμνηση, η Νεφέλη που τόσο φοβότανε μη τυχόν και ο Άρης έχει ακόμα στο μυαλό του την κοπέλα εκείνη για την οποία στο παρελθόν της μιλούσε συνέχεια, κατάφερε χωρίς όμως και να το επιδιώξει, να τον κάνει να ερωτευτεί την ίδια, μέρα με την μέρα όλο αυτό δυνάμωνε κι εκείνη ήταν πιο χαρούμενη από ποτέ μιάς και ποτέ της δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να έχει στο πλάϊ της ένα αγόρι που πραγματικά να τη νοιάζεται! Γιατί ο Άρης τη νοιαζότανε τη Νεφέλη κι όχι εκφραζοντάς το με τα λόγια, ποτέ με λόγια, ο Άρης ήταν αυτός που ήταν πάντοτε εκει, να την διεκδικήσει, να τρέξει, να προσφέρει, να την έχει, να μην την χάσει, ακριβώς αυτό που κάποτε θα ήθελε να έχει κάνει ο άλλος για'κείνη.
 Όμως, όπως κάθε παιχνίδι έτσι κι η ιστορία αυτή έχει έναν νικητή κι έναν χαμένο και σαν το βατραχάκι μιάς άλλης ιστορίας που πνίγεται, το κορίτσι δεν κατάφερε ποτέ στην πραγματικότητα να ξεπεράσει το παρελθόν της όπως ο Άρης, μιάς και βρισκότανε πάντα μέσα της, θα τολμούσε κάποιος να πει πως και πάλι 'κερδισμένο' ήταν το κορίτσι της ιστορίας μας αυτής, μιάς και το αγόρι αυτό όντως αισθάνθηκε πράγματα για'κείνη, ενώ εκείνη δεν αισθάνθηκε ποτέ τα αντίστοιχα για'κείνον. Νικητής όμως είναι αυτός που καταφέρνει να ξεχνά κι όχι να τον ξεχνάνε. Το κορίτσι ήταν αυτό που στην πραγματικότητα έμεινε πίσω, το αγόρι έκανε μιά λάθος αρχή με ένα (όπως αποδείχθηκε για'κείνον) ακόμα λάθος κορίτσι, αλλά το αγόρι δεν θα πάψει ποτέ να προσπαθεί για'κείνο που τελικά του στέρησαν και τα δύο κορίτσια, έτσι ίσως μιά μέρα καταφέρει και να το βρει, το κορίτσι όμως.. ;
Η Νεφέλη που ήταν κι αυτή η οποία φοβόταν περισσότερο μήπως κι ο Άρης δεν μπορέσει να προχωρήσει και να καταφέρει να ξεχάσει, κατάφερε να σβήσει το παρελθόν του Άρη αλλά δεν κατάφερε ποτέ στην ουσία να σβήσει το δικό της, ούτε κι έκλεισε ποτέ την πόρτα σε αυτό. Ο Άρης θα συνεχίσει να ελπίζει να ονειρεύεται, να ερωτεύεται και να αγαπά, η Νεφέλη όμως όσο κι αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί είχε ακόμα κομμένα τα φτερά της και με κομμένα τα φτερά δυστυχώς δεν ξεκινάς ποτέ και για κανένα ταξίδι.




Η νίκη είναι να ελπίζεις 
ότι τα καλύτερα που αξίζεις 
πως θα'ρθούν 
κι όχι ότι ήδη σε προσπέρασαν...





Freedom










4 σχόλια:

  1. O χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός
    και τα φτερά του έρωτα όσο κι αν είναι κομμένα
    στο τέλος δημιουργούνται ξανά και κάποια στιγμή η Νεφέλη θα βρεθεί να πετάει στον ουρανό πραγματικά ερωτευμένη.
    Συνήθως έτσι γίνεται...
    Απλά εύχομαι να μην είναι μια εξαίρεση του κανόνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ίδιο εύχομαι κι εγώ.
      Σ'ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες να με διαβάσεις :)

      Διαγραφή
  2. Η Νεφέλη έχει ήδη μέσα της τη γνώση! Και ξέρει καλά πως η μάχη είναι με τον εαυτό της -όχι με τα φαντάσματα του παρελθόντος!
    Να της πεις να παλέψει! Είμαι σίγουρη ότι ξέρεις που θα τη βρεις!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή