Κάπου κάποτε διάβασα ότι υπάρχουν δυό τρόποι για να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια, ο ένας είναι να έχεις ήσυχη συνείδηση κι ο άλλος είναι να μην έχεις καθόλου, με το καιρό και σιγά, σιγά με θλίψη μου διαπίστωνα πως οι άνθρωποι χωρίς, όσο πάνε και πληθαίνουν.
Το είδα στην καθημερινότητα μου, ''το έζησα στο πετσί μου'' που λένε..
Άνθρωποι μικροί, που όσα δεν μπορούν να φτάσουν τα ζηλεύουν και τα φθονούν.
Δήθεν πολυτάλαντοι χωρίς καμιά ουσία, μιάς και στην πραγματικότητα σχεδόν κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι το ίδιο καλός σε εκατό διαφορετικά πράγματα, ουσιαστικά ζητάνε την αποδοχή αναμεσά μας, που όμως πολλές φορές είναι σχεδόν σαν να την ζητιανεύουν, ή όντως την ζητιανεύουν, εκλιπαρούν για έναν βαθμό, μιά χάρη, απλή αποδοχή και παραδοχή του δήθεν ταλέντου τους, λίγη προσοχή βρε αδερφέ!
Που ; Μα φυσικά σε όλα !!!
Κάτι, ένα κομματάκι αναγνώρισης, οτιδήποτε για να φανούν, να νιώσουν σημαντικοί μέσα στον μίζερο κόσμο τους.
Χωρίς βέβαια μες στον τόσο καλά χτισμένο τους αυτό κόσμο να μπορούν να διακρίνουν και να παραδεχτούν ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό, πως το να ζητιανεύεις για κάτι, τελικά ισοδυναμεί με το να μην έχεις ταλέντο σε τίποτα, όπως και το ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με πραγματικό ταλέντο, που δεν χρειάζονται κανενός είδους αποδοχή.
Τους τρομάζει το ταλέντο των άλλων.
Κι όταν βλέπουν κάποιον καλύτερο από αυτούς, σε οτιδήποτε καλύτερο, γιατί κάποια στιγμή αναπόφευκτα γίνεται κι αυτό, σκυλιάζουν, μοιάζουν με αγριεμένα, λιοντάρια σε κλουβιά, ψάχνουν μανιωδώς τρόπους για να μαυρίσουν την εικόνα αυτού που αισθάνονται ότι τους απειλεί.
Απειλή; Μα γιατί; Αναρωτιέμαι εγώ.
Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είμασταν το ίδιο, βλέπεις οι άνθρωποι οι οποίοι πορεύονται με την ζήλεια σαν μόνο οδηγό τους εμένα δεν μου έκαναν ποτέ.
Απομακρύνω συνειδητά από κοντά μου ξεφτισμένες φιγούρες ανθρώπων, κάτι ανθρωπάκια που τους διακρίνεις πια μόνο από την σκιά τους κι υπάρχουν μόνο και μόνο για να δηλώνουν την παρουσία τους μέσα από πράγματα που θεωρούν ότι κάνουν καλά μόνο για όσο υπάρχει ένας (ή και πρισσότεροι) άνθρωποι για να τους το επιβεβαιώνουν κι ανοίγω το παραθυρό μου στην βροχή, εύχομαι αυτή να ξεπλύνει τις αμαρτιές τους.
Freedom
Αρχικά υποκλίνομαι στην πλέιλιστ σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά δεύτερον,ό,τι και αν σου έχει συμβεί μην χαλιέσαι και μην στεναχωριέσαι για κανέναν.Όποιος είναι καλύτερος σε αυτό που κάνει,επιβιώνει και κάνει πρόοδο.Όποιος όχι,(θ'ακουστεί σκληρό) αλλά αργά ή γρήγορα θα γυρίσει στο βούρκο του,
Φιλιά <3
Αρχικά σ'ευχαριστώ και θα επικαλεστώ μια εικόνα που προσφάτως έπεσε το μάτι πάνω της, που ξαναθυμήθηκα διαβάζοντας το σχολιό σου κι είναι τόσο μεγάλη αλήθεια..
Διαγραφή''Η ζωή χωρίς την μουσική θα ήταν ένα λάθος'' χαίρομαι περισσότερο όταν βλέπω πως υπάρχουν άτομα με κοινά μουσικά ακούσματα.
Όσο αφορά το δεύτερο κομμάτι θα έρθω και θα συμφωνήσω απόλυτα, με μόνο μία μικρή 'ένσταση' δεν χαλιέμαι, δύναμη παίρνω από όλους τους κακεντρεχείς, η ζωή μας έτσι κι αλλιώς χρειάζεται την ποικιλία, θα ήταν πολύ βαρετό να είμαστε όλοι ίδιοι κι ο βούρκος που τόσο εύστοχα αναφέρεις ευτυχώς έχει χώρο για τόσους πολλούς.
Φιλάκια!!
υπεροχο κειμενο κοπελιτσα μου! ο τροπος που το ξεκινησες εξαιρετικος!
ΑπάντησηΔιαγραφήγια αλλη μια φορα με αγγιξες! φιλακιαα
Ω ! Ότι ήμουν στην σελίδα σου, σ'ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια!
ΔιαγραφήΦιλάκια ! :)
Eξαιρετικα ρεαλιστικο κειμενο..Δυστυχως η ταση μας για μιμηση περα απο τα θετικα,μας καταστρεφει ισως ασυνειδητα,κανοντας μας να ξεχναμε ποσο σημαντικη ειναι η υπαρξη της διαφορετικοτητας μας..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλη σου μερα!!
Καλησπέρα γλυκιά μου! Θα έρθω και θα συμφωνήσω μαζί σου, πάντα ήμουν άλλωστε υπέρ της μοναδικότητας όποια κι αν είναι αυτή.
ΔιαγραφήΦιλιά!!!
Πολυ καλα κανεις και απομακρυνεις απο κοντα σου τα ανθρωπακια.. ετσι κι αλλιώς ξεφτισμενες φιγουρες ειναι γραφεις πολύ ομορφα.. καλως σε βρήκα και σε ευχαριστώ πολύ που ψηφισες το κειμενο μου.. φιλια καλό σου βραδυ ..!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι λέω κι εγώ.. :)
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ.
Παρακαλώ, αλλά προφανώς και θα μου άρεσε! ;)
Φιλάκια!!