Κι έρχεται κάποια στιγμή που δεν σε νοιάζει για το τι θα γίνει γιατί έδωσες όλο σου τον εαυτό στο να γίνει αυτό που τόσο ήθελες, αλλά παρόλ'αυτά 'αυτό' ξεμακραίνει απο'σένα.. Το άφησες πίσω σου ή σε άφησε αυτό κι αναγκάστηκες σχεδόν σαν να στο επέβαλλαν, να προχωρήσεις.
Έρχεται μία μέρα που δεν σε φοβίζει το αύριο κι ας ξέρεις πως πια δεν συνοδεύεται απ'όλα εκείνα που θαρρούσες πως του πρόσδιδαν ασφάλεια. Για λίγο αισθάνεσαι σαν ξένος, πως προχωράς σ'έναν δρόμο εντελώς έξω από όλα αυτά που μέχρι τώρα γνώριζες. Δεν φοβάσαι, προχωράς, βουτώντας στο αύριο σαν να χάνεσαι σε μια θάλασσα ορμητική κι ας μην ξέρεις που τελικά θα σε βγάλει, με βλέμμα επικριτικό για ότι δεν μπόρεσε να σε κρατήσει σφιχτά στο χθες, ή γεμάτο από ευγνωμοσύνη που σε 'πέταξε' στα βαθιά ενώ δεν ήξερες κολύμπι.. Κάποιες φορές πονάει το χθες.. Άλλες λόγω αυτού, χάνεις το σήμερα, όταν όμως μπορείς να πηδάς από το χθες κατευθείαν στο άυριο αυτό σημαίνει ότι έβγαλες ή είχες, φτερά που οι άλλοι ως τώρα αγνοούσαν ή ήθελαν να πιστεύουν πως δεν τα είχες ποτέ πάνω στις πλάτες σου, ίσως να τα αγνοούσες κι εσύ. Προχωράς μακριά από ότι σε έφθειρε, σε πρόδωσε, ότι αρνήθηκε να πιστέψει σε'σένα.
Πιστεύεις εσύ σε'σένα και τώρα σου φτάνει, πιστεύεις ότι μπορείς να έχεις ακόμα περισσότερα κι από αυτά που σου χαρίστηκαν ή από αυτά που δεν σου δόθηκαν ποτέ έτσι όπως τα ήθελες. Το μυαλό σου αδειάζει από τις σκέψεις, η ψυχή σου ελαφραίνει αδειάζοντας από κάθε αρνητικό συναίσθημα.
Φεύγεις, απογειώνεσαι.. Το χθες γίνεται πλέον ανάμνηση, εξανεμίζεται, εξατμίζεται.. Χάνεται..
Βρίσκεσαι στο αύριο και πετάς..
Μόνο πετάς..
Freedom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου