Πτήσεων (συνέχεια..)

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου κανένα κλουβί και ποτέ δεν ήταν αρκετό για να σταθεί εμπόδιο στο πεταγμά μου, η δύσκολη στιγμή ήταν μόνο μέχρι ν'ανοίξω εκείνη την μικρή πορτούλα που το διακοσμούσε.. Όσο πιο όμορφη κι εντυπωσιακή η πορτούλα, τόσο πιο δύσκολο να παρθεί η απόφαση, όσο μεγαλύτερες οι προσδοκίες μου για το τι θα μπορούσε να αλλάξει μέσα στο μικρό κλουβάκι μου τόσο μεγάλωναν κι οι δισταγμοί μου στο να την περάσω.
Αλήθεια πόσα όνειρα μπορείς να χωρέσεις μέσα σε ένα μικρό κλουβί;
Ιδιώς όταν αυτό δεν είναι αυτό που προορίζεται για'σένα. 
Περνούσα ατέλειωτες ώρες, ίσως και μέρες, μήνες, χρόνια.. Κοιταζοντάς την, αναρωτώμενη του τι αφήνω πίσω, τι θα βρω μπροστά.. Μπερδευόμουν μέσα σε αμέτρητους λαβύρινθους σκέψεων, μετρούσα τις δυνάμεις μου κι ενώ απείχα μόνο δυό βήματα από το να φύγω έκανα πάλι πίσω και πάλι απ'την αρχή.. Δείλιαζα, δίνοντας ευκαιρίες, στους άλλους, πιστεύοντας πως τις δίνω στον εαυτό μου..
Πάντα όμως στο τέλος την άνοιγα την πόρτα και πέταγα μακριά..
Όσο πιο μακριά μπορούσα έτσι ώστε να μην με πιάνει πια κανένα μάτι, έτσι ώστε ακόμα κι εγώ να αποφάσιζα να γυρίσω για λίγο το βλέμμα πίσω να μην μπορώ να δω πια τίποτα που να μπορεί να με παρασύρει προς τα πίσω. Τίποτα από τον παλιό μου εαυτό. Αφηνόμουν στον άνεμο, γινόμουν ένα με όλα αυτά που φοβόμουν ν'αγγίξω γιατί ως τότε τα νόμιζα πολύ ψηλά κι ακατόρθωτα για'μένα κι έδινα μια ευκαιρία στον εαυτό μου να μπορέσει να κοιτάξει πάνω από τα σύννεφα, να νιώσω λίγο το φως και την ζεστασιά του ήλιου να λούζει τα ονειρά μου..
Τώρα πια ξέρω, ίσως να μην βρω ποτέ το κλουβί που προορίζεται για'μένα, αλλά μέχρι τότε θα έχω μάθει τουλάχιστον να πετάω μόνη μου..




Freedom

*Εμπνευσμένο από όλα εκείνα τα μικρά 'κλουβιά', 'συρτάρια', 'υπόγεια' που κλείνουμε οικειοθελώς τον εαυτό μας, ελπίζοντας πως τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους και κάνοντας υπομονή σε καταστάσεις που πληγώνουν την ψυχή μας, γιατί καμιά κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει, αν δεν αλλάξουμε πρώτα από όλα εμείς οι ίδιοι..