Μπορείς ;

Να μπορείς να ερωτευτείς στο σήμερα, πετώντας από πάνω σου το παρελθόν..
Αποτινάζοντας κάθε φοβία, κάθε δισταγμό να αφήνεσαι στο χάδι σαν να είναι η πρώτη σου φορά, να σε συνεπαίρνει το φιλί χωρίς να φοβάσαι τα χείλη.
Αλήθεια πόσοι από εμάς μπορούμε να το κάνουμε αυτό;
Γιατί κάθε ανάμνηση θα πρέπει να μας πονά;
Γιατί θα πρέπει να αφήνουμε το παρελθόν μας να ορίζει το μέλλον μας;
 Κανένας δεν είναι ίδιος με κανέναν, το ότι σου φέρθηκε άσχημα ένας άνθρωπος δεν σημαίνει ότι είναι κι υπόλοιποι το ίδιο, πάντα είχα την θεωρία ότι όσο χρόνο κι αν έχεις αφιερώσει σε έναν άνθρωπο, όσο χρόνο κι αν πεις πως έχασες στο πλάϊ κάποιου (που για'μένα προσωπικά είτε άσχημες είτε όμορφες αναμνήσεις έχεις, ποτέ δεν είναι χαμένος, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα..) εάν τελικά καταφέρεις να ξανακερδίσεις την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους, έαν καταφέρεις να μην χάσεις την ελπίδα σου (έστω κι αν περάσει ένα μεγάλο διάστημα που λογικά θα είσαι στο στάδιο της πλήρης απογοήτευσης) τότε και μόνο τότε έχεις καταφέρει πραγματικά να ορθοποδήσεις. Γιατί όσα κι αν σου ''πήρε'' κάποιος δεν κατάφερε να σου πάρει την ελπίδα.. Την πίστη πως μπορεί να ταξιδέψεις αρκετά, ότι σίγουρα θα ταλαιπωρηθείς αλλά ο προορισμός σου δεν χάνεται ποτέ..
Κι έχουμε όλοι από έναν προορισμό, αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά να μην χάνουμε τα πλοία και να πορευόμαστε πάντα με αγάπη.

Κανένας δεν είναι ίδιος με κανέναν..
Κι εγώ ευτυχώς δεν σου μοιάζω.




Freedom