Κάτι βράδια σαν αυτό θέλω να σου φωνάξω ότι οι άνθρωποι που αγαπάνε μένουν δεν το βάζουνε στα πόδια, μένουν δίπλα στον άλλον έστω σαν φίλοι, που @@ φίλος μου δεν ήσουνα ποτέ αλλά τελοσπάντων, μένουν και προσπαθούν, συζητάνε, λένε τι τους πειράζει, τι τους ενοχλεί, μοιράζονται..
Κι ύστερα λέω γ@μησέ το...
Δεν νοιάζεσαι ρε Γιάννη, από τότε μου έλεγες πως όσα κι αν σου γράφω δεν τα διαβάζεις καν..
Για ποιον τα έγραφα; Σε ποιον τα έλεγα; Σε ποιον μίλαγα; Ποιον αγάπησα;
Δεν με πονάει που δείχνεις πως σου είμαι αδιάφορη, δεν με νοιάζει καν ο λόγος για τον οποίο εγκατέλειψες, κλαίω γιατί εκείνο το βράδυ είχες δίκιο.. Δεν σου καίγεται καρφάκι. Για το γ@μημένο τετράγωνο Αφροδίτης Ποσειδώνα στον γενεθλιό χάρτη μου κλαίω που από ότι λέει αυτό μου δημιουργεί τις μεγάλες προσδοκίες γύρω από τις σχέσεις μου, τόσο μεγάλες που μετά απογοητεύομαι οικτρά..
Και που όσο κι αν δεν θέλω να πιστεύω στα άστρα και στα ζώδια εσύ με κάνεις και τελικά τα πιστεύω.
Και τελοσπάντων.. Για ότι θέλω κλαίω ! Τουλάχιστον εγώ μπορώ !!!!!!
Freedom
Τουλάχιστον εσύ μπορείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ευλογία το δάκρυ!
Φιλιά!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσο σε νιώθω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον θα προτιμούσα να μη με νιώθεις αν αυτό το κείμενο σου θύμισε κάτι δικό σου, είναι άσχημο να νιώθεις ενώ ο άλλος δε νιώθει.
Διαγραφή