Στιγμή λύτρωσης ή αδυναμίας ;

Δεν θα βάλω τα κλάματα.
Δεν θα βάλω τα κλάματα.
Δεν θα βάλω τα κλάματα.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι έντονα πως σχεδόν κάθε φορά που προσπαθούσα να μην βάλω τα κλάματα, ένα δάκρυ που ξεκινούσε να μου καίει τα μάτια είχε αρχίσει ήδη την καθοδική του πορεία προς το μαγουλό μου κι ύστερα κι άλλο, κι άλλο.. Μέχρι τελικά να καταλήγω να πλαντάζω στο κλάμα κι ενώ ναι, δεν βγήκε τίποτα από όλο αυτό ίσως στο τέλος, περίπου στο σημείο εκείνο όπου αρχίζει ένας τρελός πονοκέφαλος, να ένιωθα και λίγο ανακουφισμένη.. Οι αφορμές;
Πολλές!!


Πρωτοχρονιά 2008

' Δεν θα βάλω τα κλάματα '

Προετοιμασμένη για έξοδο με φίλους ένα κακόβουλο σχόλιο για την εμφανισή μου από συγγενικό μου πρόσωπο, γίνεται τελικά αιτία να βάλω τα κλάμματα κι το ότι ''δεν κάνει'' να βάλεις τα κλάματα την Πρωτοχρονιά, με βάση την θεωρία που επικρατεί του ότι όπως σε βρίσκει η πρώτη μέρα του χρόνου θα συσχετίζεται παντα με το πως θα είσαι σε γενικές γραμμές οοοοόλη την χρονιά, τελικά δεν αποτελεί καθόλου ανατρεπτικό παράγοντα στο να μην τα μπήξω, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα ότι συμβαίνει..

Πρωτοχρονιά 2009, 2010, κοκ. 

Ε, αφού έγινε η αρχή ! Από τότε μέχρι σήμερα σε κάθε Πρωτοχρονιά βάζω τα κλάματα κι όσο σκέφτομαι αυτό το ''ΔΕΝ'' τόσο πιο πολύ η παραμικρή αφορμή με κάνει ξαφνικά τόσο υπερευαίσθητη που δεν μπορώ και να το ελέγξω. Φυσικά δεν είμαι και καμιά κλαψιάρα, αλλά κάτι το τέλος του χρόνου κάτι το ότι ''ΔΕΝ'' πρέπει να κλάψεις, κάτι το ότι συνήθως τις τελευταίες Πρωτοχρονιές τις περνάω πάντα μόνη μου. Πόσα δάκρυα να κρατήσει ένας άνθρωπος μέσα  του;

Εκτός από τις Πρωτοχρονιές λοιπόν που θα μπορούσαμε άνετα να πούμε ότι είμαι στα ''φόρτε'' μου όσο αφορά τον συγκεκριμένο τομέα, δεν χρειάζεται νομίζω να σημειώσω ότι γενικά (ε σαν γυναίκα κι εγώ..) είναι αρκετές οι φορές που τελικά καταλήγω με το κεφάλι μου ανάμεσα στα χέρια μου είτε ψάχνοντας απεγνωσμένα για μια λύση σε κάποιο πρόβλημα, είτε επειδή δεν μπορώ να αντέξω την ένταση ενός γεγονότος, είτε επειδή δεν έχω κάποιον να μοιραστώ κάτι που με προβληματίζει. Μια μέρα από αυτές κι η σημερινή.. Όπου η αντοχή μου έφτασε στο τέρμα της (ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα) και κάθε φορά που ένιωθα τα μάτια μου να βουρκώνουν και παρόλο που ήμουν μόνη μου ψιθύριζα στον εαυτό μου: ''Δεν θα βάλω τα κλάμματα, δεν θα βάλω τα κλάμματα, θα τα καταφέρω!''

Τελικά τα κατάφερα !

Το συναίσθημα είναι μάλλον (γιατί δεν όδηγω κιόλας, οπότε όρκο δεν παίρνω) σχεδόν σαν να περνάς ένα φανάρι με κόκκινο, αν καταφέρεις να το περάσεις χωρίς να σε δούνε είναι σαν μη το πέρασες ποτέ !!!


Σήμερα μοιράζω χαμόγελα..

ή μάλλον και σήμερα! ;)


Freedom