Απώλεια

Κάποτε την φοβόμουν πολύ, ακόμα και μόνο σαν λέξη, σαν άκουσμα.. Τώρα πια αν κοιτάξω λίγο προς τα πίσω όλο απώλειες θα δω.. Και δεν μιλάω για την απώλεια που έχει να κάνει με το να φύγει ένας άνθρωπος από αυτήν την ζωή, αλλά για αυτήν που φεύγει από επιλογή μόνο απ'την δική μας.
Οι άνθρωποι φεύγουν, γεγονός.

Γιατί;

Φαντάζομαι ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε συνηθίσει τελικά στο να χάνουμε ανθρώπους από την ζωή μας, ή μήπως απλά δεν τους είχαμε και ποτέ;
Η αλήθεια είναι ότι ένα παράπονο απόψε με έχει πιάσει, θέλω να ανάψω ένα τσιγάρο κι ας υποτίθεται πως το έχω κόψει, θέλω να πάρω το κινητό στα χέρια μου και να ''σπάσω'' το δικό του στα τηλέφωνα, θέλω να τον δω και να του πετάξω δεκάδες ''γιατί'' πάνω στην μούρη, αλλά αφού δεν μπορώ και δεν επιτρέπω πλέον και στον εαυτό μου να κάνει κάτι τέτοιο, διαλέγω απλά να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου, μιάς και για την ώρα μου μοιάζει ο πιο ασφαλής δρόμος.

Συνηθίζω στην απώλεια, μαθαίνω στην απουσία κι ίσως επίτηδες αφήνω συνέχεια τις πόρτες μου και τα παράθυρα πλέον ανοιχτά, όποιος αληθινά θέλει να βρίσκεται στην ζωή σου θα το παλέψει έτσι δεν είναι; Θα διεκδικήσει με κάθε τρόπο μια θέση σ'αυτήν..

Σας φιλώ γλυκά μαζί με το παραπονό μου κι όπως έλεγε κι η Σκάρλετ..


Αύριο είναι μια καινούργια μέρα !



 Freedom