Σαν να μην είμαι εδώ

Κι όμως είμαι, με βλέπεις αλλά έχεις σκεφτεί ποτέ σου το τι στ'αλήθεια βλέπεις;
Βλέπεις μόνο όσα αντέχεις να δεις..
Με βλέπεις, πολλές φορές με αγγίζεις κι άλλες φορές με αφήνεις απ'τα χέρια τόσο ξαφνικά και τόσο άτσαλα σαν γυάλινο αντικείμενο κι εγώ σπάω σαν αυτό..
Σπάω όμως;
Και πόσες φορές μπορεί να σπάσει ένα γυάλινο αντικείμενο, το ίδιο γυάλινο αντικείμενο κάνοντας πάντα την ίδια διαδρομή προς την πτώση και την ίδια ακριβώς πτώση;
Σε πόσα μικρά κομματάκια μπορεί πια να διασπαστεί;
Σε συγχώρεσα, τώρα μπορείς να με αφήσεις να φύγω, με έσπασες, με νίκησες, τέλος.
Δεν είμαι πια εδώ, δεν αγγίζεις πια εμένα, αγγίζεις μόνο την σκιά κάποιας που στα αλήθεια κάποτε σ'αγάπησε, μα εσύ την έσπασες; Θυμάσαι;
Άρχισε να θυμάσαι, άσε κάτω τα γυαλιά και ξεκίνησε να τρέχεις, όπως έκανες πάντα, εδώ σ'αγαπάνε μόνο οι σκιές κανένας άλλος, κανένας δικός σου, κανένας δικός σου άνθρωπος που δεν τον ένιωσες, κανένας δικός σου άνθρωπος που δεν του έδωσες και κυρίως κανένας άνθρωπος που δεν του δόθηκες ποτέ στα αλήθεια.
Φύγε.. Τρέξε να σωθείς, όπως έκανες πάντα, το σκοτάδι μου βαρύ δεν το αντέχεις. Φύγε, άρχισε να τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς το συναισθημά μου σε τρομάζει, βάλ'το στα πόδια και καν'το ακόμα και κρυφά, υπόγεια όπως το έκανες πάντα έτσι ώστε να νομίζεις πως δεν σε αντιλαμβάνομαι ή πως δεν θα το καταλάβω.

Μόνο ΦΥΓΕ...

Freedom