mp3

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Λίγο πριν τις 14.. (Φεβρουαρίου)




Βλέπω ανθρώπους να παραπονιούνται πως είναι μόνοι τους.. Και λίγο πιο δίπλα ανθρώπους που θα έκαναν τα πάντα για να είναι με αυτούς τους πρώτους και που ή οι πρώτοι δεν τους βλέπουν ή που δεν τους νοιάζει. Και θέλω να βγω και να φωνάξω στους δρόμους το πόσο σ'αγάπησα μπας και καταφέρω με την ένταση της φωνής μου να το ξεριζώσω από μέσα μου ωστέ να μη το νιώθω πια.. Να φύγει το παράπονο, να φύγει το 'άχτι', να φύγουν όλα. Να τα φτύσω στην άσφαλτο σαν ξερατό μεθυσμένου.
Τόσοι άνθρωποι κι εγώ να θέλω πάντα εσένα, να λιώνω για'σένα, να σκέφτομαι εσένα και δεν είναι πως σε θέλω για να σ'έχω, γιατί δεν ξέρω καν πως θα ήταν να σ'έχω ή αν τελικά θα σε άντεχα κι ούτε ξέρω αν μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρηθεί δικός σου, δεν είχα ποτέ κάποιον που να τον ένιωθα δικό μου, σε θέλω γιατί ποτέ δεν σε είχα κι ίσως κάπου στο βάθος γιατί δεν έμαθα ποτέ να ξεκολώ από ότι τελικά με φθείρει και μου κάνει κακό, δεν έμαθα να αποχωρώ κι η δική μου η καρδιά δεν έμαθε να σβήνει τις αγάπες σαν να μην υπήρξαν ποτέ.. Ακόμα κι αυτές που δεν υπήρξαν ποτέ, ή από ότι φαίνεται υπήρξαν μόνο για'μένα.
Κάτι τέτοιες νύχτες ξέροντας πως και πάλι εγώ θα κοιμηθώ εδώ κι εσύ εκει, χωρίς τίποτα να αλλάζει. Προστατευμένος πάντα μέσα στις σιωπές που στα τόσα χρόνια μου φύλαγες και καλά κρυμμένος πίσω από ένα γυαλί.. Είναι ώρες που θέλω να πάρω μιά πέτρα στα χέρια μου και με βία να το πετάξω πάνω στο γυαλί σου και να το σπάσω κι άλλες που καταδικάζω τον εαυτό μου που δεν μπορώ απλά να αφήσω ελεύθερο από την σκέψη ότι μάλλον δεν είναι τελικά και τόσο γραφτό να γίνει.. (εώς και καθόλου!)
Δεν με τρομάζει που και φέτος στις 14 Φεβρουαρίου είμαι μόνη (..και σιγά την γιορτή..!) Με φοβίζει που δεν είμαι μαζί σου και που ποτέ δεν θα μάθω αν τελικά ένιωσες το οτιδήποτε για'μένα ή αν ταιριάζαμε. Αν κι έτσι κι αλλιώς αυτά που ονειρεύομαι να ζήσω κοντά σου ίσως θα μπορούσα να τα πάρω και να τα ζήσω με κάποιον άλλον μιάς κι εγώ τα έντυσα με χρώμα, εσύ αδιαφόρησες, αν ένα χρώμα τους έδωσες εσύ αυτό θα ήταν το διάφανο, που δεν είναι καν χρώμα, είναι ΔΙΑΦΑΝΟ.. Αν τους έδινες όνομα θα ήταν το χωρίς ταμπέλα.. κι αν πάλι μιλούσαμε για ώρα της ημέρας θα ήταν εκείνη η στιγμή που δεν έχεις χρόνο για'μένα, ή λάθος.. Όλες οι στιγμές σου που δεν χωράνε μέσα τους ούτε λίγο απο'μένα!

Σαν ξερατό μεθυσμένου, ας ήτανε απόψε ο λόγος μου νόμισμα στην φοντάνα ντι Τρεβι εκει που όλες οι ευχές για τους ερωτευμένους και τους απελπισμένους πιάνουν.



Freedom






4 σχόλια:

  1. Wow! Για το κλείσιμο!
    Για το υπόλοιπο.... ένα δάκρυ!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ούτε ξέρω πως μου ήρθε το κλείσιμο, άσε που παράλληλα με το γράψιμο σκουντουφλαγα και με είχε πάρει ο ύπνος και ξύπνησα ξαφνικά μπροστά από το λαπιτόπι προκειμένου να να το δημοσιεύσω. Ευχαριστώ Αριστούλα. Φιλιά!!

      Διαγραφή
    2. :)
      Τελευταία που είμαι διαρκώς χώμα έχω βρεθεί δύο φορές στο πάτωμα στο γραφείο να κοιμάμαι! Ξυπνάω γιατί πιάνομαι στο πλακάκι!!!!!!!!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
    3. Χαχαχα εγώ πάλι ξύπνησα με την έννοια του ότι δεν είχα ξεβαφτεί κι ενώ το ποντίκι μου είχε πατήσει ένα σωρό ασχετες σελίδες.. Καλή υπομονή στην απογραφή σου Τετέα μου και καλά κουράγια~ !!

      Διαγραφή